ترجمه ارتباطی
پیتر نیومارک از پیشگامان رشته نوپای مطالعات ترجمه دو نوع ترجمه معنایی و ارتباطی را ارائه میکند و معتقد است که همراه با تقسیم بندی انواع متون این دو نوع ترجمه به تنهایی قادر به ترجمه انواع متون هستند. اگرچه او اظهار می کند که هیچ چیزی مطلق نیست و ترکیب این دو نوع ترجمه میتواند ترجمه ایدهآل باشد.
” یکی از دوشیوۀ ترجمهای در طبقهبندی پیتر نیومارک که طبق آن ((مترجم میکوشد در خوانندگان زبان مقصد همان تاثیری را پدید آورد که متن اصلی در خوانندگان زبان مبدأ ایجاد کرده است)). در ترجمه ارتباطی باید بر انتقال پیام متن اصلی تأکید شود، به نحوی که این انتقال با قراردادهای زبانی، فرهنگی و کاربردی زبان مقصد مطابقت داشته باشد، نه این که واژههای متن مبدأ با دقت تمام و بدون تخطی از هنجارهای زبان مقصد انعکاس یابند. مترجم هنگام تولید ترجمه ارتباطی، آزادی بیشتری در تفسیر متن مبدأ دارد و در نتیجه نابسامانیهای سبک را رفع میکند، ابهامها را میزداید و حتی خطاهای مبتنی بر واقعیت را تصحیح میکند و در این کار با تلاش برای واداشتن متن مقصد به ایفای یک نقش ارتباطی خاص – که خود بر اساس نوع خواننده مورد نظر در زبان مقصد تعیین میشود – ظرفیت معنایی متن مبدأ را محدود میکند. نوشتههای روزنامهای، کتابهای درسی، اطلاعیههای عمومی و در واقع اکثر ژانرهای غیرادبی، از جمله متونی هستند که این شیوه ترجمه برای آنها مناسب است. باید دانست که ترجمه ارتباطی یک مقولۀ کاملاٌ از پیش تعیین شده نیست. از این گذشته، در پیوستاری که نیومارک برای انواع ترجمه در نظر میگیرد، ترجمه ارتباطی، در کنار ترجمه معنایی، ((حد وسط)) پیوستار را تشکیل میدهد و به دو قطب اقتباس و ترجمه میان خطی کشیده نمی شود (فرحزاد و همکاران ۱۳۸۵: صص ۴۵)”.
منبع: فرحزاد، ف.، تجویدی، غ.، بلوری، م. (۱۳۸۵). فرهنگ توصیفی اصطلاحات مطالعات ترجمه. تهران: یلدا قلم.